Langzamer leven
Stel je voor dat je langzamer kan leven dan dat je nu doet. Hoe zou dat zijn? Ik sprak afgelopen week met Laura tijdens het eerste coachgesprek, waarin ze me vertelde dat haar dag altijd zo vol zit en haar hoofd daardoor ook. Voor mijn gevoel zat ze in de hoogste versnelling, omdat ze een waterval van woorden en verhalen was.
Ik ga net zolang door totdat iets klaar is
“Ik ben zo druk, waardoor ik vast zit een soort vicieuze cirkel. Ik heb geen idee wat ik zou kunnen veranderen en al helemaal niet wat ik dan wél wil.“ Het eerste beeld dat tijdens het gesprek bij mij opkwam was: langzamer leven. Dus ik vroeg aan haar: is dat misschien wat je wilt? “Ja, dat zou heerlijk zijn” antwoordde Laura meteen. “Kan jij me daarbij helpen? Nu word ik elke keer getriggerd door alles wat er in mijn agenda staat en wat iedereen aan me vraagt. Ik wil het ook allemaal goed doen en af hebben, al is het nog zo veel. Dus ik ga net zolang door totdat het klaar is. Ik werk ook vaak op mijn vrije dag.”
Brandjes blussen voor anderen
Als je zo’n bezige bij bent als Laura dan doe je alles wat er op je bordje komt. Wat daar wordt neergelegd door anderen: je leidinggevende, cliënten of patiënten, collega’s, ouders, partner, kinderen. En omdat het er ligt, ga je het doen. Niet omdat je het zelf wilt, maar doordat je vindt dat je het moet doen. Want ja, jij bent dan verantwoordelijk of die persoon heeft jou hulp nodig. Je vindt dat jij het moet oplossen of je tijd ervoor vrij moet maken. Maar eigenlijk ben je brandjes aan het blussen voor anderen. En zo kom je in het mechanisme terecht van dat jíj de persoon bent die altijd druk en bezig is. Het wordt het een norm, jouw eigen standaard, waarnaar je gaat leven en werken.
Ik weet prima wat goed voor me is, maar ik doe het niet
Als ik aan Laura vraag wat zij graag zou willen doen, waar zij naar verlangt dan zegt ze: “Ik houd van sporten, dan maak ik mijn volle hoofd leeg. Lekker basketballen op recreatief niveau met een groep leuke vrouwen. Een avond trainen per week en daarna nog even bijkletsen met een drankje. Daar houd ik van. Maar in mijn eentje hardlopen vind ik ook fijn. Met goede muziek in mijn oortjes en dan een stuk door het bos. Dan zie ik de natuur veranderen met de seizoenen en voel ik de zon of de regen op mijn huid. Dat helpt me ook te voelen hoe het met me gaat. Dat gevoel van warmte of kou brengt me in dat moment. Nu ik dit zo vertel, denk ik terug aan de tijd dat ik een mindfulness training deed en veel meer in het nu leefde. Het gekke is dat ik prima weet wat goed voor me is en waardoor ik lekkerder in mijn vel zit, maar ik doe het niet.”
Je hoofd bedenkt dat je het ook echt allemaal moet doen
Vaak houden bepaalde gedachten en overtuigingen ons tegen om te doen waar we naar verlangen, wat we echt graag willen. Die gedachten zijn zo sterk dat ze je gevoel overschreeuwen. Ze lijken soms zo echt, alsof het de waarheid is. Terwijl een gedachte iets is wat zich in je hoofd afspeelt, maar niet in de werkelijkheid. Dat is ook de reden dat je je druk maakt, omdat je hoofd bedenkt dat je dat ook echt allemaal moet doen. Wat zullen ze anders van je vinden? Of als jij het niet doet, wie dan wel? Vooral als je denkt dat jij het moet oplossen en klaar moet staan voor anderen, omdat het zo hoort en van je verwacht wordt.
Hierdoor sneeuwen je eigen verlangens en wensen onder. Dingen die je fijn vindt om te doen en waardoor je kan ontspannen of jezelf mee kan opladen. Je vindt er gewoonweg niet meer de tijd en ruimte voor. En dat komt dus echt door je brein, die bepaalt.
“Ik weet echt niet hoe ik dat moet doen”
Ik leg Laura uit dat zij haar tijd en ruimte in laat vullen door haar omgeving, waardoor er weinig tot niks overblijft voor zichzelf. Daarna vraag ik haar hoe ze meer ruimte en tijd voor zichzelf kan nemen, zodat het wat minder vol wordt in haar leven. Ze kijkt me verbaasd aan: “Denk je echt dat ik weet hoe ik dat moet doen? Nee hoor, ik ben niet voor niets bij jou gekomen voor coaching. Ik ben veel te bang dat als ik het anders ga aanpakken dat ik mijn collega’s bijvoorbeeld teleurstel of mijn zoon niet meer genoeg aandacht geef. Dat gaat aan me vreten. Dat weet ik nu al.”
Leven in zo’n hoge versnelling houd je niet lang vol
Dan vraag ik Laura: Wat is je alternatief? Dat jij eraan onderdoor gaat en omvalt? Nu leef je je leven in zo’n hoge versnelling, dat houd je niet lang vol. En stel je jezelf teleur, omdat je niet de dingen kan doen die je graag wilt. En geef je jezelf te weinig aandacht om goed voor jezelf te zorgen, waardoor je lekkerder in je vel komt te zitten. Als je dat wél zou doen, kan jij zelf veel meer bepalen op welk tempo je leeft.
Leven met een leger hoofd
Laura schrikt even en zegt dan: “Poeh dat is wel een eye-opener voor mij. Ik voel aan alles dat ik dit niet lang meer volhoudt en dan heeft niemand wat aan me. Je hebt gelijk. Het is tijd dat ik me realiseer dat het ook goed met mij moet gaan, voordat ik voor al die andere mensen ga zorgen. Het is bij mij zo met de paplepel ingegoten dat ik altijd klaar moet staan voor iedereen, waardoor het voor mij voelt als: eerst die ander en dan pas mijzelf. Maar het kan natuurlijk ook allebei, naast elkaar. En dan vooral langzamer, zodat ik goed kan voelen hoe het met mij gaat en dat mijn hoofd leger wordt. Dat ik voel dat ik een keuze kan maken in wat ik wel en wat ik niet ga doen.”
We hebben afgesproken om het volgende gesprek verder te gaan met hoe ze die keuzes kan én durft te maken.
NB: De blogs die ik schrijf gaan nooit over één persoon. Het is altijd een mix van verhalen door elkaar heen, die herkenbaar zijn voor de lezer. De naam bedenk ik zelf en is niet te herleiden naar iemand.
Wil je dit bericht met anderen delen? Graag!
