Inspiratieblog: artikelen, interviews, quotes, boekentips, leuke nieuwe plekken en nog veel meer.

Ik kan het gewoon niet. Opschrijven wat er als eerste in mij opkomt bij de drie mensen die voor mij zitten. Wat voor werk doen ze? Is die ene vrouw moeder? Wonen ze in een rijtjeshuis of in een luxe villa? Dat soort dingen. Ik kan de opdracht van de trainer gewoonweg niet doen, schrijf niks op en ze vraagt zich af waarom. Ik zie drie mensen, zonder er van alles bij te bedenken of in te vullen. Blanco, niets. Ik heb als coach een groot voordeel Opgeleid als cultureel antropoloog kijk ik onbevooroordeeld. Hoor ik van die ander wie zij is, wat ze doet en wat haar bezighoudt. Als coach is dat een groot voordeel, omdat ik zonder oordeel of zelfgevormd beeld de gesprekken inga. Pas als ik de persoon een of twee keer heb gesproken en gehoord, weet ik wie ze is en wat haar sterke en zwakke kanten zijn. Dat je de rest van je leven een weirdo bent Op het moment dat ik het boek Da’s gek. Een antropologische kijk op normaal van Danielle Braun lees, realiseer ik me dat ik als antropoloog toch wel een vreemde eend in de bijt ben. In het voorwoord schrijft Joris Luyendijk (journalist, auteur, antropoloog): “Wat ze je niet vertellen, wanneer je zoals ik antropologie gaat studeren, is dat je de rest van je leven een weirdo bent. Je leert jezelf deprogrammeren door je eigen vanzelfsprekendheden en aannames over wat normaal is fundamenteel tegen het licht te houden en ter discussie te stellen. Dit maakt je voor altijd een ander mens en isoleert je van de mensen voor wie deze vanzelfsprekendheden nog steeds precies dat zijn: dingen die vanzelf spreken. Dus wordt er gezegd: zo gaat dat hier gewoon. Of: waarom doe je zo moeilijk?” Dat gevoel kreeg ik ook toen de trainer naar mij keek en niet begreep dat ik de opdracht niet deed. Waarom doe ik zo moeilijk? Ik zie die drie mensen toch zitten? Dan komen er toch allerlei gedachten op? Haar normaal en mijn normaal waren heel verschillend. Een blik op de wereld die jou helpt te ordenen Maar ja, wat is gek en wat is normaal? Waar je opgroeit, leeft en werkt leer je afspraken, normen en waarden. Elke groep heeft eigen omgangsvormen en die bepalen wat je gek vindt en wat niet. Waar je een oordeel over hebt. Daar is niks mis mee, maar het kan heel verhelderend en bevrijdend zijn om hier eens anders naar te kijken. Op het moment dat je een oordeel hebt over iets of iemand gaat daar een gedachte aan vooraf die jouw oordeel bepaalt. Door de stad of het dorp waarin jij leeft. Jouw opvoeding of opleiding. Je relatie of vriendengroep. Het bedrijf waar je werkt of de sportclub waar je fan van bent. Door al die invloeden heb je een blik op de wereld gekregen, die jou helpt te ordenen. Zodat je weet hoe jij ergens tegenaan kijkt. Wat je ergens van vindt. Een beetje verder uitzoomen dan je gewend bent Als je durft te kijken met nieuwe ogen naar jezelf en je omgeving zie en ervaar je andere dingen. Je leert jezelf een oordeel uit te stellen, omdat je een beetje verder uitzoomt dan je gewend bent. Danielle Braun (organisatie antropoloog) noemt dat “uit je denkbubbel stappen, waardoor je minder oordeelt. En daardoor origineler en vrijer wordt, op je werk en thuis.” Zij schrijft in haar boek dat het gaat om het “trainen van je verwonderde blik en je compassiespier. Het vraagt om een beetje dissociëren. De blik van de buitenstaander, de reiziger, de antropoloog. Een onwaarschijnlijk belangrijke vaardigheid voor leiders en begeleiders van verandering in organisaties. Dat is precies wat ik je met dit boek wil laten ervaren. Dat vanzelfsprekendheden minder vanzelfsprekend zijn.” Lees het blog verder onder de foto van het boek verder en n eem dat wat gek is of normaal weer eens onder de loep.

Het is 1989 en ik ben in Praag samen met mijn klasgenoten. Een gezellige schoolreis met een educatief tintje, georganiseerd door mijn geschiedenis docent. Zij is echt een geweldig mens en kan elke leerling warm maken voor haar vak door de manier waarop ze vertelt. Of het nou in de klas is of onderweg in Praag. De twee jaren dat ik les van haar heb, houd ik van geschiedenis en dat was de voorgaande jaren zeker niet zo. Saaie stof met allerlei ouderwetse theorieën en namen interesseren mij niet als puber. Een mannennaam? Wat mij op dat moment wel interesseert, is dat ik een mannennaam blijk te hebben. Als we Praagse mensen ontmoeten, volgt er zo’n afgezaagd kennismakingsrondje. Meteen de eerste keer is het raak: “Waarom heet jij Yura? Dat is hier een naam voor mannen, niet voor vrouwen!” Ik ben perplex, hoe kan dat nou? Doctor Zhivago De inspiratiebron voor mijn naam was de romantische film Doctor Zhivago. Tijdens de zwangerschap zaten mijn ouders in de bioscoop en ze vonden zijn voornaam Yuri meteen een mooie naam. Ik schopte veel in de buik van mijn moeder, dus ze dachten een jongetje te krijgen als tweede kind. Groot was de verrassing toen ze een meisje bleek te zijn! Maar ach, daar deden ze niet moeilijk over. Ze veranderden alleen de laatste letter. Yura klonk heel passend voor een meisje. Niet wetende dat het een jongensnaam is… Ze voelden zich vrij In die tijd werd een naam als Yura gezien als anders dan anders. Het was vooral heel liefdevol gekozen door mijn ouders. Je hoorde toen nog veel vernoemingen naar opa’s en oma’s. Maar daar deden zij niet aan. Ze voelden zich vrij om een aparte naam te kiezen. Dat kwam misschien ook wel doordat mijn broer de vierde Victor was in de rij. Mijn vader heet zo, mijn opa en overgrootvader. Dat is een traditie, waar de heren zich goed aan hebben gehouden. Ook mijn broer heeft zijn eerste zoon Victor genoemd. Des te leuker is het dat ik een ‘eigen’ naam heb gekregen! Mijn naam spellen Als kind en puber was ik er echter niet zo blij mee. Ik moest altijd twee of drie keer mijn naam zeggen en spellen. Wat een gedoe! In die tijd had ik liever Sandra of Debby geheten, zoals mijn klasgenoten en vriendinnen. Pas later toen ik ging werken, was mijn naam juist een goede ijsbreker tijdens sollicitatiegesprekken. Dan kon ik eerst vertellen waarom ik zo heette, voordat er allemaal moeilijke vragen aan mij werden gesteld. Heb jij ook een bijzondere naam? Een naam met een verwijzing naar een boek, artiest, auteur, kunstenaar of iets anders? Het kan natuurlijk juist ook heel leuk zijn om vernoemd te worden naar je lieve oma of gezellige tante. Dat geeft ook een soort verbinding. Voel jij dat ook zo?  Credits foto: pedrosala

“Waarom doe ik wat ik doe en waarom op deze manier? Ik moet veel van mezelf en daardoor heb ik het gevoel dat ik zoveel weggeef, maar niet terugkrijg. En daarvan raak ik uitgeput. Niet alleen op mijn werk, maar ook thuis. Wat kan ik doen om het weer op mijn eigen manier te gaan doen, die goed voelt voor mij en waar ik meer ontspannen en blij van word? Nu lijkt het wel alsof ik geleefd wordt door van alles en iedereen…” Klinkt jou dit bekend in de oren en voel je ook dat je regelmatig de leiding over je leven verliest? Dat je je out of control voelt? En dat aan het stuur van je leven staan en blijven staan hetgeen is wat je het liefst wilt? Lees dan verder voor de vragen en tips die ik aan Lucia meegaf tijdens de coaching. Vraag 1: Wat vind je écht belangrijk en waar krijg je energie van? Omdat Lucia niet lekker in haar vel zit, is het eerste waar we mee aan de slag gaan haar energiebalans en waarden - wat doet er echt toe? Voor Lucia was het een eyeopener dat er zoveel energievreters in haar week zitten. Lucia: “Wat confronterend zeg, maar ook super concreet om eens alle energiegevers en energievreters op te schrijven en die terug te zien in mijn weekplanning. Pfff… ik wist niet dat ik zoveel energie ‘weggeef’ aan bijvoorbeeld het zorgen voor mijn pubermeiden, tijdens overleggen op mijn werk en vooral de vele bila’s waar ik als teamleider mee te maken hebt. De tweegesprekken met mijn teamleden die elke keer uitmonden in geklaag en gedoe. Ik ben heel erg van de harmonie, rust en gelijkwaardigheid, dus ik doe er alles aan om de sfeer goed te houden of te maken.” Al doorpratend merkt ze op dat haar waarden ervoor zorgen dat ze haar eigen grenzen overschrijdt. Op het moment dat ze thuis is, wil ze dat het met haar pubers allemaal in goede harmonie gaat, dus doet ze er alles aan om het leuk te houden. Maar innerlijk voelt ze zich helemaal niet rustig. En datzelfde geldt ook voor de bila’s met haar teamleden. Ze geeft zoveel van zichzelf weg, door maar mee te gaan in hun geklaag, dat ze niet laat zien wat zij écht belangrijk vindt, naast harmonie, rust en gelijkwaardigheid. Dus daar zijn we verder mee aan de slag gegaan. “Als je het gevoel hebt dat je geleefd wordt, is het hoog tijd dat je de regie over je eigen leven terugneemt” (Voor Positiviteit) Vraag 2: Welke gedachte maakt dat je zoveel weggeeft of weghoudt van jezelf? “Dat moeten, daar wil ik echt vanaf” vertelt Lucia tijdens een van de volgende coachsessies. “Waarom leg ik de lat zo hoog? Ik wil gewoon een lat die prima te bereiken is, waardoor ik mezelf kan zijn en me fijn voel. Niet alleen op mijn werk, maar ook als ik thuis ben.” Er zitten vaak gedachten in je hoofd die maken dat je bepaald gedrag laat zien. Gedachten die zijn gevormd door de overtuigingen die je onder andere hebt meegekregen in het gezin waar je bent opgegroeid, waar bijvoorbeeld altijd de harmonie werd bewaard. Je denkt dan al gauw: laat ik er maar niks van zeggen, want anders komt er gedoe. Of vroeger werd jou misschien al snel de mond gesnoerd als je kritische vragen stelde of iets van iemand vond. Er werd continu alles aan gedaan om de lieve vrede te bewaren. Dat was ook het geval bij Lucia thuis. “Ik denk dan al snel bij zo’n gesprek met een van mijn teamleden: ik neem wel even de tijd, laat haar maar praten en stoom afblazen, dan is ze er vanaf. Maar ik voel ook wel dat ik het met sommige dingen niet eens ben die ze bijvoorbeeld over bepaalde collega’s zegt, maar toch doe ik er niks mee. Want stel je voor dat er gedoe komt op de afdeling of dat het gesprek een verkeerde kant opgaat, dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Tja, en zo bepaalt die gedachte rondom harmonie dus die gesprekken en wat ik wel en niet mag, of zelfs moet, doen. Ik voel me er opgejaagd door en dat veroorzaakt stress.” De harmonielat van Lucia ligt zo hoog dat ze niks van zichzelf laat zien en dat gaat wringen, want ze wil juist heel graag in gesprek gaan op haar manier. En datzelfde geldt thuis in contact met haar kinderen. Het liefst zonder stress, gedoe en een tijdslimiet. Maar ook op een manier dat niet haar meiden bepalen hoe het gaat, maar zijzelf meer bepaalt wat er gaat gebeuren. En daarvoor wil ze de waarden openheid en groei meer inzetten. “Elke keer dat je tegen jezelf zegt ‘ik zou moeten’ of ‘ik kan niet’, vervang je door een positieve gedachte, zoals ‘ik zou kunnen’ of ‘ik kan’. Wanneer je jezelf bevrijdt van gedachten als ‘zou moeten’ en ‘kan niet’, begin je je te richten op de positieve aspecten van wat we in ons leven kunnen of zouden kunnen doen” (uit: Mindful leven. Een plan voor 8 weken van Jeanie Seward-Magee) Vraag 3: Waar ligt je invloed om dingen anders te doen? De derde vraag heeft Lucia bij het afgelopen coachgesprek meegekregen en daar is zij nu mee bezig voor de volgende keer. Het gaat om de cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed, een tool van Stephen Covey. Alles wat in jouw cirkel van betrokkenheid zit door je loyaliteit, verantwoordelijkheidsgevoel en enthousiasme kan ook veel energie kosten. Je geeft dan veel van jezelf weg of je laat het gebeuren en daardoor kom je in reactief gedrag terecht. Het lijkt of alles jou overkomt en je kunt er niks aan doen. Je denkt dan ook niet meer aan wat je kan veranderen, maar gaat mee met die stroom, alhoewel je het er niet mee eens bent. Als je dan gaat bekijken hoe je je cirkel van invloed kan vergroten, dan laat je meer proactief gedrag zien: wat kun je anders doen, zodat je merkt dat het meer op jouw manier gaat of dat je meer het resultaat behaalt wat jij wilt? Hoe kun je anders tegen mensen of taken aankijken? Zo kun je je invloed op een positieve manier inzetten voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Zoals Lucia dat wil doen met haar waarden openheid en groei: door meer van zichzelf te laten zien in bijvoorbeeld een gesprek met een teamlid, waardoor ze meer kan sturen vanuit zichzelf. Ze kan haar eigen bevindingen weergeven, maar ook kijken naar de groei van de ander, zodat diegene bijvoorbeeld inziet dat het klagen tot niks leidt. Of met haar pubermeiden, dat ze open en eerlijk zegt dat zij moe is van een dag werken en stress voelt als ze thuis komt. En dat het fijn is als ze haar helpen met koken of opruimen, zodat ze met elkaar kunnen gaan eten. Zo bevordert ze ook hun zelfstandigheid (groei) en ‘zit ze zelf meer achter het stuur van haar leven dan dat ze zich mee laat rijden’ met wat er op zo’n moment gebeurt. Wat heb jij nodig om aan het stuur van je leven te (blijven) staan? Uiteraard zijn er nog andere vragen om de regie weer terug te krijgen over je leven. Deze 3 vragen horen bij het verhaal van Lucia. Wil jij ook weten hoe je weer aan het stuur gaat zitten in ‘de bus van je leven’ in plaats van mee te rijden? Ik help je graag weer de regie terug te krijgen en houden, zodat je voelt dat je op een fijne manier in control bent. Wat er ook gebeurt. Tip: kies voor de strippenkaart van 3 uur coaching net zoals Lucia.

Ben je veel bezig met anderen? Voel je dat jij zelf niet aan het stuur van je leven staat? Dan komt deze quote wel even binnen … Maar het zet je ook in beweging, lieve vrouw. Door te weten waar jouw aandacht naartoe gaat, kan je dit ook anders doen. Want natuurlijk wil je anderen helpen, ondersteunen of naar hen luisteren. Maar niet als het ten koste gaat van jezelf. Van jouw rust of tijd voor jezelf. Ik noem dat aandachtvreters. Je geeft aandacht weg, of het wordt door iemand weggehaald of gekaapt van wat je wél graag wilt doen. Wat goed voelt voor jou. Waar je energie van krijgt of wat je nodig hebt om lekker in je vel te zitten. Dat zijn je aandachtgunners. Schrijf ze allebei eens op. Je aandachtvreters en -gunners EN ONTHOUDT: je kan niet iedereen in je leven tevreden stellen. Als je dat wel wilt doen, is het gevaar dat je niet tevreden bent over je eigen leven. Dat heeft een negatief effect op jou waardoor je de kans loopt om vaak te mopperen en te klagen. Dus: stop tijd in je aandachtgunners en investeer in zelfzorg. Doe wat voor jou belangrijk is De tekst komt uit mijn InspiratieDoeBoek 2. Lees hier alles over dit boek . Je bestelt het in mijn webshop, waarna je het boek in je brievenbus ontvangt. Klik hier om te bestellen

En opeens ontstaan er kriebels… Ik snap nog niet helemaal waarom, want ik ben halverwege de twintig en lekker een carrière aan het opbouwen. Van tikgeit naar de ledenadministratie bij een kappersorganisatie tot officemanager bij een pr & reclamebureau. Zonder enige beroepsopleiding ben ik op mijn 19 e gestart met werken en heb ik mij opgewerkt in het bedrijfsleven. En toch ervaar ik dat dit het niet is. ‘Gebakken lucht’ verkopen, zo voelt het voor mij. Ik voel me vaak moe en gespannen. En ben niet meer de blije werknemer die ik eerst was. De zoektocht begint Maar waar word ik dan wel blij van? Al pratende met familie en vrienden merk ik dat ik toch graag wil gaan studeren. Dat heb ik nooit gedaan na het vwo. Ik wil niet zomaar een studie, maar het liefst iets waarmee ik een bijdrage kan leveren aan de wereld. En ik wil heel graag Nederland uit. Ik ben helemaal klaar met ons kleine landje en wil meer, mijn vleugels uitslaan. Dus een zoektocht begint. Om een studie te vinden, waarna ik in het buitenland kan werken én waardevol en zinvol bezig kan zijn. Leren begrijpen wat de ander beweegt De keuze valt op culturele antropologie. Ik vind het interessant om meer te weten over wat mensen of groepen beweegt, wat hun drijfveren zijn. Antropologie gaat vooral over de sociale, culturele context van mensen waardoor ze beïnvloed worden in hun gedrag. Een gedragswetenschap, dat lijkt mij wel wat. Begrijpen waarom de ander doet wat hij doet, ook als die ander iets doet wat ik zelf nooit zou doen. De nadruk op de culturele diversiteit van de mens en de internationale oriëntatie sluiten goed aan bij mijn wens om naar het buitenland te gaan. Ik ben uit een impasse gestapt en zit weer vol energie Zo zat ik pas op mijn 26 e voor het eerst in de collegebanken van de Universiteit Utrecht. Twee keer per week ging ik in de avond naar college. Ik zat er tussen allerlei volwassenen die net als ik óók een andere richting op wilden met hun leven. Die ook aan het onderzoeken waren wat ze anders wilden gaan doen in hun carrière. Heerlijk om die gelijkgestemde mensen tegen te komen. Maar het allerfijnst was dat ik weer blij was en vol energie zat. Dat ik uit een impasse was gestapt van werk dat ik niet meer leuk vond en dat ik zelf een situatie aan het creëren was waarin ik naar een baan ging toewerken waar ik 100% achter zou staan. Als ik terugkijk op mijn leven, besef ik dat ik dit vaker heb gedaan; stappen zetten om niet meer vast te zitten in werk of een situatie waar ik me niet goed bij voelde als ik merkte dat ik vast zat. Maar daarover later meer… Mijn intrinsieke motivatie is groot, maar het is ook pittig En nee, deze keuze om te gaan studeren op latere leeftijd was niet makkelijk, want ik combineerde het met een part-time baan als receptioniste bij een platenmaatschappij in Hilversum. Dat was pittig. Ik had een duo-baan met een lieve collega, die mij altijd enorm steunde en waarmee ik het heel goed kon vinden. Tot op de dag van vandaag is zij een van mijn beste vriendinnen.  Het ging er vooral om dat dit was wat ik wilde. Dus mijn intrinsieke motivatie om de studie af te ronden was groot. Ik keek ernaar uit om buiten Nederland te gaan wonen en werken en wilde een bijdrage leveren aan een samenleving ergens op de wereld. Naar Ghana Ik koos voor de specialisaties gender en onderwijs in ontwikkelingslanden en vertrok in 1999 voor zes maanden naar Ghana voor mijn afstudeeronderzoek. Ik had contact gelegd met een kleine organisatie in het noorden van het land dat basisscholen opzette voor jongens en meisjes die overdag op het land moesten werken en water moesten halen. Ze konden dan aan het einde van de middag naar school om te leren lezen, schrijven en rekenen. Ik ging daar in twee dorpen onderzoeken hoe het zat met het aantal drop-outs, wat de oorzaak hiervan was en of hierin verschil was tussen jongens en meisjes. In een dorpje op een compound De begeleider van die organisatie verklaarde me voor gek dat ik dit helemaal in mijn eentje durfde te doen. In een dorpje wonen op een compound met de Ghanese bevolking en daar participerende observaties doen – hét werk van een antropoloog. Een van de hoogtepunten in mijn leven Ik heb daar zes geweldige maanden gehad, ook afgezien natuurlijk, maar het was een van de hoogtepunten in mijn leven. Een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan een vraagstuk waar zij tegenaan liepen en hierin inzicht geven, gaf mij veel energie en voldoening. En dat is wat ik wilde, zocht en heb gevonden! Wil jij ook een bijdrage leveren aan de maatschappij/wereld en worstel je ermee hoe dan? Wat past bij jou? Ik ben graag jouw sparringpartner Vind je het moeilijk om in je eentje te bedenken hoe jouw bijdrage eruitziet of hoe jij dit kan aanpakken? Welke keuzes je dan gaat maken en wat jou misschien nog tegenhoudt om het écht te gaan doen? Mail dan een bericht naar i nfo@posiyou.nl of meld je hier aan voor een gratis verhelderend gesprek . Ik ben graag jouw sparringpartner tijdens een wandeling in het bos of een gesprek in mijn coachruimte. Online kan ook. Spreek ik jou binnenkort?

Nieuwe plekken ontdekken en delen Een van de dingen die ik het allerleukst vind om te doen, is het ontdekken van nieuwe plekken . Daar kan ik enorm van genieten: foto's maken, kijken, luisteren en voelen hoe de sfeer is. Daar word ik heel blij van. En hoe mooi is het dan om die plekken te delen? Dat doe ik graag via mijn Inspiratieblog en via social media. Nieuwe coach-wandel-locatie Collega Anneke liet mij drie maanden geleden kennis maken met landgoed de Paltz aan de rand van Soest. Het leek haar een fijne, nieuwe wandellocatie voor mijn coachgesprekken. Ze wilde mij rondleiden en laten zien hoe mooi en divers het is. Ik was onder de indruk van de plek en wilde er graag nog een keer terugkomen. Al pratend en koffie drinkend kwam het niet van foto’s maken, die ik ook graag met jou wil delen. Wandelroute door afwisselend landschap Vanaf de kleine parkeerplaats zie je een bord staan met de wandelroute van 3,5 kilometer. Hiervandaan wandel je al snel langs ‘de’ vallei. Ik denk dat dit een van de grootste aantrekkers is voor bezoekers. Een prachtige glooiend landschap waar het nu in het voorjaar knalgroen is. Het komt extra tot zijn recht met blauwe lucht en witte wolken! Verderop in de wandeling kom je op het landgoed terecht, waar de statige gebouwen en beukenlanen met koperen lantarenpalen de historie laten zien. De afwisseling van open landschap, bos, water, lanen en woningen maakt de wandeling heel divers. Cadeautje van de natuur Zittend op een bankje - genietend van de stilte en het uitzicht - zie ik een ree. Rennend van de ene naar de andere kant van de vallei. Als ik wegloop van het bankje zie ik reeën sporen op het wandelpad. Dat zijn de mooie momenten en de cadeautjes die je ervaart als je even een moment van rust neemt. Kunst in vele vormen Er zijn veel verschillende eigenaren geweest, die ieder hun stempel hebben gedrukt op het landgoed. Buiten kom je allerlei kunst tegen in de vorm van beelden. Je kunt hier een rondleiding voor boeken. Vlakbij het witte landhuis is er een kabouterdorp in de bomen met kleine ingerichte huisjes. Ontzettend leuk voor kleine kinderen. Ik genoot er zelf ook van. In de villa - het Herman van Veen Arts Center - zijn exposities van verschillende kunstenaars. In de winkel koop je boeken, kaarten, kunst, sieraden en nog veel meer. Neem tijd voor een koffie pauze Het is heerlijk pauzeren met een koffie of thee met iets lekkers in het Gallery Café. Ook hier zie je kunst, zoals schilderijen en beelden. Bij mooi weer zit je fijn op de veranda of op het terras. Coachwandeling inplannen Woon jij in de buurt van dit mooie landgoed en wil je hier met mij een coachwandeling van 1 uur inplannen? Stuur me dan een bericht op info@posiyou.nl dan prikken we samen een datum en tijd! Onder de foto vind je meer informatie over het landgoed.

Twee vrouwen van 27 en 72 ontmoeten elkaar op een bankje in het park, allebei op een moeilijk punt in hun leven. In het boek ‘Wie ik ben zonder jou’ van Susan Muskee ontstaat er een onwaarschijnlijke vriendschap die heerlijk is om te volgen. Met een stapel zelfhulpboeken maken ze ieder een eigen plan om het leven weer te omarmen. Haar leven in duigen Joy’s vriend – waar ze ook mee samenwerkt – is verliefd geworden op een ander. Notabene een van de medewerkers van het bedrijf. Ze had al een prachtig Pinterest bord met hoe haar droombruiloft eruit moest gaan zien, dus voor haar gevoel valt haar leven in duigen. Ze moet het huis uit, want dat staat op zijn naam en ze staat dus letterlijk op straat. Op een dag zit Frida in een park naast haar als ze enorm begint te huilen. Frida biedt Joy een zakdoekje aan (mijn moeder zei altijd: ‘Je weet maar nooit wanneer je ze nodig hebt’, dus die heeft ze altijd bij zich). Drie jaar op de pauzestand Van het een komt het ander en binnen no time logeert Joy bij Frida. Zij staat al drie jaar op de pauzestand, sinds haar man is overleden. Met hem heeft ze een mooi leven gehad, met reizen en wonen in het buitenland. Ze volgde hem altijd en overal. De titel van het boek ‘Wie ik ben zonder jou’ slaat ook vooral op haar. Na zijn dood heeft ze alles opgeschreven waar ze spijt van had, moeite mee had of die ze simpelweg ronduit stom vond. Een voor een, allemaal op een apart papiertje. Die verbrandde ze als ze er klaar voor was om het los te laten. Zoals bijvoorbeeld: ‘dat ik mijn dromen niet heb gevolgd’, ‘dat ik mijn eigen muzieksmaak niet ken’, ‘dat ik heel veel dingen niet alleen heb gedaan.’ En de belangrijkste voor haar was: ‘dat ik niet weet wie ik ben zonder jou.’ Op het moment dat ze die allerlaatste papiertje verbrandt en los kan laten, voelt het alsof er een slot om haar hart geruisloos open klikt. En waarom dat is, mag je zelf gaan lezen in dit ontroerende én grappige verhaal. Zelfhulpboeken als leidraad Als coach intrigeert het mij dat door de hoofdpersonen zelfhulpboeken worden gelezen, die van toepassing zijn op hun situatie. De inhoud wordt niet van A tot Z weergegeven, maar de twee hoofdpersonen – Joy en Frida – gaan er wel naar leven. Ze schrijven hun doelen per week op een post-it die op de koelkast hangt. Deze post-its volg je als lezer zeven weken lang. Ze leren er belangrijke lessen uit en passen ze toe. Ieder op hun eigen manier door hun verleden, levenservaringen en leeftijd. Post-it van week 1 Zelfhulpboek van deze week: Een schone lei. Laat je onvoltooide toekomstbeeld los. Doel(en) van deze week: Laatste spullen ophalen. Digitale detox! Motto van deze week: Als iets in het leven niet loopt, moet je het soms laten varen! Lees verder onder de foto hoe Joy en Frida met deze 3 punten aan de slag gaan.

Elk jaar vier weken met vakantie naar Frankrijk. Echt waar, ieder jaar. Met de auto, met z’n vieren. In onze ‘bruine reep’, zoals mijn vader de Citroen noemt. Helemaal vol gestouwd met koffers vol kleren en boeken, een grote tent, slaapzakken en een koelbox tussen mijn broer en mij in. Rijden maar, urenlang. Omdat mijn ouders het willen Ik wil helemaal niet zo lang weg. Weg van huis, mijn vriendinnen en al mijn leuke spulletjes. Maar we gaan toch, want mijn ouders vinden het heerlijk om zo lang onderweg te zijn. Lekker even helemaal los van het werk en thuis. Complet Eenmaal in Frankrijk is het een sport om een camping te vinden. Nee hoor, geen boeking van tevoren maar gewoon kijken waar er plek is. Dus als er weer een bordje ‘complet’ bij de weg staat, gewoon doorrijden naar de volgende. De papieren campinggids Bij mijn moeder op schoot ligt een enorm dik boekwerk, waar alle campings in staan. Alles staat op papier, ook de route op die enorme gele kaarten van Michelin. De weg vinden is niet altijd even makkelijk en dan met twee kinderen achterin die het helemaal zat zijn. Zie je het al voor je? Iedere dag eropuit Op de plek van bestemming zijn we meesters in het opzetten van de tent. Helemaal op elkaar ingespeeld is alles in een mum van tijd uit de auto en kunnen we lekker genieten van onze mooie plek. Maar niet voor lang, want bijna iedere dag gaan we op pad. Mooie plekken ontdekken, colletjes rijden in de bergen, zwemmen in een meer 50 kilometer verderop of een stad of markt bezoeken. Hartstikke leuk, maar tijd voor vriendjes maken op de camping hebben mijn broer en ik niet. We horen dit vaak op school, dat onze vrienden en vriendinnen wel allemaal leuke nieuwe mensen ontmoeten op vakantie. Maar daar is bij ons geen tijd voor… Een besmettelijk reisvirus Deze manier van vakantie vieren en reizen heeft mij enorm gevormd. Het reisvirus is besmettelijk en is overgedragen van de ene op de andere generatie. Ik ben zelf ook altijd met vakantie gegaan met vriendinnen en later met mijn partners en gezin. En ik vind het ook leuk en interessant om steeds nieuwe plekken te ontdekken en niet maar op één plek te blijven. De voorpret begint al thuis. Waar wil ik naartoe? Wat is er te doen? Wat ligt dicht bij elkaar en kan gecombineerd worden? Heerlijk om te reizen en andere landen te bezoeken, ander eten te leren kennen en de manier van leven te bekijken. Nieuwe plekken ontdekken kan overal En dat beperkt zich bij mij niet alleen tot de twee of drie vakanties per jaar met het gezin. Dat zou zonde zijn. Nieuwe plekken ontdekken kan overal. Ook dat hoort bij mijn reisvirus! Een dagje weg of een weekendje. In eigen land of ergens in Europa. En echt, het hoeft niet ver weg te zijn. Het gaat om het idee en de intentie dat je zin hebt om een andere plaats te bekijken. Een mooi natuurgebied, een dorpje of stad, een museum. Wandelend of fietsend. Met de auto of trein. Waar jij blij van wordt en plezier van krijgt. Dat begint al bij het feit dat je de boel de boel laat thuis en op het werk. Met andere ogen Het helpt mij om met een bepaalde verwondering te kijken naar die plek. Met nieuwsgierigheid. Dan kijk je met andere ogen. Ook als je ergens al eerder bent geweest. Je ziet nieuwe dingen, hoort andere geluiden, ruikt geuren die je nog nooit hebt geroken of proeft eten voor het eerst. Dat geeft al zo’n fijne ervaring, dat kan jou vervullen met vreugde en energie. En dat is zó fijn. Heerlijk zo’n positieve vibe! Wat draagt bij aan jouw plezier en blijheid? Wanneer voel jij een positieve vibe? Volg mij op Instagram of Facebook voor inspiratie Vind je het leuk om te zien hoe ik zelf invulling geef aan mijn reisvirus, zonder meteen naar het andere eind van de wereld te vliegen? Volg me dan op mijn persoonlijke accounts van Instagram of Facebook Hier staan veel voorbeelden van plekken die ik bezoek, inclusief foto’s, kleine verhaaltjes wat ik heb gedaan, handige tips, waar het was en hoe ik het heb ervaren.

Deze quote maakte mij eerst aan het lachen, maar ik zag ook meteen een kern van waarheid erin. Jij ook? Door teveel in het verleden te leven of te herbeleven, blijf je achterom kijken. Dat bepaalt dan hoe je op dit moment je leven leeft… We weten allemaal dat het verleden is geweest en toch zijn we er vaak meesters in om te herkauwen. Allerlei scenario’s en gedachten die opkomen over wat er is gebeurd of wat iemand heeft gezegd. Lang geleden of een paar weken of dagen geleden. Als je daar steeds mee bezig blijft, sta je stil. Krijg je die stijve nek. Heb je vaak negatieve gedachten die inmiddels vaststaande overtuigingen zijn geworden en lijkt het niet anders te zijn of kunnen. Waardoor je niet in beweging komt en er niets verandert. Wat zou jij willen loslaten om vooruit te kijken of in het nu te leven? Welke waarden vind jij écht belangrijk waarnaar je wilt leven, zodat je je soepeler beweegt? Ook dat is zelfzorg lieve vrouw!