PosiYou - Zelfzorg & stress coach voor vrouwen die op zoek zijn naar 
meer grip op hun leven | info@posiyou.nl | 06-83554192 

Blog Layout

"In mijn kwetsbaarheid gebeuren dingen die mij zelfvertrouwen geven" - Vivienne Westerhoud

Yura Boerma - Interview • 10 november 2020
Wat heeft jou geïnspireerd om te gaan doen wat je nu doet?
Toen ik moeder werd, zag ik veel vrouwen om me heen worstelen met de balans in werk en privé. Dat intrigeerde me. Ik zocht naar alternatieven voor mezelf. Ik zag in die tijd de film ‘Babyboom’ met Diane Keaton. Zij ‘erft’ in die film een baby en moet kiezen tussen haar carrière en deze wolk van een baby. Uiteindelijk gaat zij voor zichzelf werken met die baby in haar armen, op haar schoot. Ze wordt natuurlijk heel succesvol. Ik dacht toen: ‘Dat wil ik ook! Werken met mijn kinderen om me heen.’ En dat ben ik toen ook vrij snel gaan doen. Ik was er altijd voor ze. Stond ’s middags op het schoolplein en schonk thee en limonade voor alle kinderen in de buurt, wiens moeders daar geen tijd voor hadden. Ik werkte binnen schooltijden en kon daarvan leven. Dat was mijn grote droom. En die kwam uit. 

Waar sta je op dit moment in je leven? Sta je op een punt waar je wil zijn, wat je wilde bereiken of heb je nog doelen, dromen of wensen?
Wat ik wilde bereiken is bereikt. Ik heb twee kinderen groot gebracht in mijn eentje en ik was er altijd. En nee, ik heb niet alles ‘goed’ gedaan. Maar mijn doel was om te werken met mijn kinderen om me heen. Een integratie van werk en leven, die mij vrijheid gaf. Dat neemt niemand ons ooit meer af. En ja, ik broed nu op nieuwe dromen en doelen. Ik wil weer meer gaan reizen als dat kan. Als digital nomad over de wereld zwerven. Ik kan immers mijn werk overal doen. 

Vroeger woonde ik op verschillende plekken over de hele wereld. Ik was 32 keer verhuisd voor ik kinderen kreeg. Ik wilde mijn dochters een ‘thuis’ geven, zodat ze konden zeggen: ‘ik kom dáár vandaan’. Het was voor mij erg wennen in het begin. Maar ik heb het zeker leren waarderen om lange tijd op één plek te wonen. Het fijne contact met leuke buren heeft daar ook aan bijgedragen. Daarom hoef ik ook niet voorgoed te vertrekken. Maar ik wil gewoon voor een paar maanden mijn koffers kunnen pakken als ik daar behoefte aan heb. 

Hoe zorg jij goed voor jezelf? En hoe of wanneer merk je dat je zelfzorg nodig hebt?
Ik heb drie jaar geleden een flinke burn-out gehad. Ik kon nauwelijks lopen, had angst om naar buiten te gaan en een zware depressie. Ik realiseerde me al snel dat ik te lang niet goed voor mezelf gezorgd had. Dat had vooral te maken met een ongezonde liefdesrelatie, die ik in de jaren ervoor had. Ik was mezelf behoorlijk kwijt. Ik heb een jaar nodig gehad om te herstellen. Yoga en meditatie hielpen me daarbij. 

Ik heb sindsdien elke dag zelfzorg nodig. Ik maak elke dag een lange wandeling in de natuur. En als ik moe ben doe ik een dutje. Ik vraag me niet af of ik daar wel tijd voor heb. Ik zeg vaker ‘nee’ tegen alles en iedereen als ik voel dat ik rust nodig heb. Eerst vond ik dat heel onaardig van mezelf. Nu durf ik het beter en kunnen anderen het ook beter accepteren. Grenzen aangeven kun je leren. Het is een mooi proces. Want elke keer als je nee zegt tegen een ander, zeg je ja tegen jezelf.

We hebben allemaal wel eens periodes dat we vast zitten of niet weten wat we precies willen. Hoe vind jij inspiratie om een volgende stap te zetten of een nieuwe keuze te maken?
Ik vind keuzes maken heel moeilijk. Ik heb nog steeds een lijstje van dingen, die ik graag zou willen ‘worden’. Zoals zangeres, modeontwerpster of fotograaf. Inspiratie om stappen te zetten heb ik niet echt nodig. Ik doe juist alles altijd gelijk. Zonder veel na te denken. Ik zing, ik fotografeer en ik zit af en toe achter mijn naaimachine. Het ontbreekt mij wel behoorlijk aan focus. Ik kan heel veel dingen een beetje. Het lijkt me heerlijk om één ding echt heel goed te kunnen. Maar ik denk dat dat gewoon niet bij mij hoort. Het is niet ‘de sprong maken’ die ik moeilijk vind. Maar focus aanbrengen voelt als een verlies op andere vlakken. Ik durf inmiddels wel te zeggen dat ik echt goed kan schrijven. Dat doe ik al twintig jaar elke dag en vind ik ook nog steeds heel fijn om te doen. Eigenlijk best bijzonder dat ik daarmee al zo lang mijn geld verdien. Daar sta ik niet zo vaak bij stil.

Wat zijn jouw 3 belangrijkste waarden/richtinggevers in je leven? 
De eerste is makkelijk. Vrijheid is mijn hoogste goed. Daarnaast wil ik een bijdrage leveren aan een duurzame en eerlijke wereld, waarin iedereen gelijke rechten heeft. Duurzaamheid en gelijkheid zijn dan denk ik de twee andere waarden, die mij de meeste richting geven. Mooie vraag!

Wat geeft jou zelfvertrouwen of een gevoel van eigenwaarde? Of wat heb je nodig om vertrouwen in jezelf te voelen of een gevoel van eigenwaarde te hebben?
Ik zocht als kind en jonge vrouw vaak bevestiging buiten mezelf. Ik had een grote mond, maar was erg onzeker over mezelf. De afgelopen jaren leerde ik met vallen en opstaan om meer van mezelf te houden. Ik had geen makkelijke jeugd. Maar ik ben daar wel sterk door geworden. Dat ‘vechten’ bracht me een heel eind. Maar toen ik moeder werd, kwam er een kwetsbaarheid in mijn leven. Mijn kinderen noemen me ‘Mama Beer’ omdat ze zich altijd veilig voelen bij mij. Dat vind ik fijn om te horen. En tegelijk zie ik mezelf dan ‘brullen als een beer’ als er ‘gevaar’ dreigt. Ik ga door roeien en ruiten als het erop aan komt. Ik ben geen bangerik. 

Maar echt kwetsbaar zijn, daar is veel meer moed voor nodig. Dat durf ik nog lang niet in elke situatie. Maar ik heb wel gemerkt dat juist in mijn kwetsbaarheid dingen gebeuren die me zelfvertrouwen geven. Dat verbaast me nog steeds wel vaak. Dat gevoel van eigenwaarde heeft voor mij vooral te maken met écht contact maken met de wereld om mij heen. Dat gebeurt niet als je ‘vecht’ of ‘brult’. Dat heeft veel meer ‘stilte’ nodig. Ik zie het nu zo: ‘Moed brengt me overal naartoe. Het legt de wereld voor me open. Kwetsbaarheid brengt me in wezenlijk contact met dat álles’. 

Hoe vind jij rust in je hoofd? Wat doe je dan?
Mijn hoofd is altijd druk. Niet alleen met gedachten over alledaagse dingen. Er gaan hele scenario’s door mijn hoofd. Die ik achteraf vaak weer verwerp. En ik droom over van alles. Een dagdromer ben ik. Als ik yoga doe of mediteer, komt er rust. Echt een verademing soms. En slapen kan ik heel goed en doe ik graag. Dat reset ook mijn drukke geest. Ik slaap elke nacht tussen de acht en negen uur. Dat heb ik echt nodig. Zo lang als ik me kan herinneren al. 

Wat is jouw grootste energiegever en je grootste energievreter? Hoe houd je je energie in balans, zodat je genoeg energie hebt over de dag verspreid?
Buiten zijn, in mijn tuin of wandelend door de natuur geeft mij de meeste energie. Lichamelijk kan ik er moe van worden, maar geestelijk geeft het me veel rust. Energievreters zijn zonder twijfel de negatieve scenario’s die ik soms in mijn hoofd heb. Verdriet of boosheid over dingen uit het verleden. Die waaien makkelijk mee met de wind als ik buiten ben. Dan kan ik echt goed in het NU komen. 

Balans is voor mij wel een lastig woord. Het klinkt in mijn oren zelfs een beetje saai. Echte balans heb ik denk ik nooit ervaren. Ik heb elke week wel een slechte dag, waarop er niets uit mijn handen komt en ik me verdrietig kan voelen. Daarom maak ik graag de balans op per week. Of per maand. En dan kan ik vaak heel tevreden terugkijken. Ups en downs horen er voor mij gewoon bij. Sinds ik dat accepteer, ben ik veel vaker tevreden over mezelf. 

Wat maakt jou vrolijk? Of geeft jou het gevoel van speelsheid, zoals je dat vroeger voelde als kind?
Mijn kinderen en mijn hond maken me vaak vrolijk. En als ik dans voel ik me zo vrij als een kind. Dansen brengt me altijd een geluksgevoel. Daarom doe ik dat ook zo graag. 

Wat geeft zin of betekenis aan jouw leven?
De afgelopen jaren waren mijn kinderen de reden dat ik elke ochtend uit bed sprong. Sinds zij mij minder nodig hebben, ben ik wel op zoek naar meer zingeving geweest. Iets bijdragen aan de wereld, daar verlang ik naar. Maar ik oefen me ook steeds meer in ‘er gewoon te kunnen zíjn’. Zijn wie ik ben. Want dat zou al genoeg zin of betekenis mogen hebben. Mijn dochter zei laatst: ’Mam, jouw taak zit erop. Ga het maar eens lekker rustig aan doen.’ Ik vond dat een verademing om te horen. Want ik piekerde me suf over een nieuwe manier om van betekenis te zijn. Dat heb ik nu los gelaten. Ik werk natuurlijk ook nog gewoon. Maar er is nu meer ruimte voor ‘mij’. Ik moedig mezelf aan om die ruimte te pakken. 

Ik heb vaak verlangd naar meer rust. Maar als het voor je ligt, ga je toch zoeken naar invulling. Ik oefen me er nu in om meer open te laten. Zonder plan of zin te geven aan de vrije tijd die ik heb. Gewoon zíjn zonder plan brengt me wonderlijke ontmoetingen en gesprekken. Soms met wildvreemden. Dat vind ik een mooi avontuur. Het voelt als ‘de bedoeling’ zonder dat ik dat van tevoren had kunnen plannen. Het moeiteloze spreekt me daarin ook erg aan. Misschien is ‘zin’ of ‘betekenis’ ook per definitie iets waar je niet achteraan kunt jagen. En hoef je alleen gewoon ‘jezelf’ te zijn. Dat vind ik een heel geruststellend idee.

Wat doe je op dit moment voor werk en hoe ziet – in het kort – je privé leven eruit (thuissituatie, sport, hobby’s, sociaal leven, enzovoort) ?
Ik onderneem al 20 jaar vanuit huis. Ik startte in 2001 het eerste online magazine voor moeders: www.mamas.nl. Ik was de eerste blogger van Nederland. Ook al noemde je dat toen nog niet zo. Daarna heb ik meerdere online initiatieven ondernomen, zoals www.haareigenzaak.nl, het netwerk en online magazine voor vrouwelijke ondernemers en www.9tot3.nl, de vacaturebank voor banen die flexibel kunnen worden vervuld. Ik werk nog elke dag met plezier aan mijn bedrijf. 

Ik studeerde biologie in Wageningen en ben sinds 2002 alleenstaande moeder van twee dochters Rosa (1999) en Julia (2001). Direct na de scheiding van de vader van mijn kinderen ben ik gaan ondernemen, zodat ik vanuit huis kon werken. 
Ik ben sindsdien nog wel een paar keer stevig verliefd geweest, maar ik ben nooit meer samen gaan wonen. Op dit moment ben ik vrijgezel. Mijn oudste dochter is al uit huis om te studeren. De jongste heeft een tussenjaar. Ik wandel graag met onze hond Samu. Er lopen regelmatig vrienden en vriendinnen mee. Het praat zo lekker, in beweging in de natuur. Ik hou van echte gesprekken. Delen hoe je je voelt. Wat je beweegt. Dan voel ik echte verbinding.

Ik hou van tuinieren: lekker met mijn handen in de aarde en haren in de wind. En zingen vind ik heerlijk. Soms trek ik de stoute schoenen aan en zing ik op een podium. Maar dat vind ik eigenlijk net iets te spannend. Ik doe sinds een paar jaar yoga en ik dans mijn hele leven al graag. Vaak gewoon thuis, maar soms ook in de stad. Van dansen word ik altijd blij.

Wil je dit bericht met anderen delen? Graag!

door Yura Boerma - Persoonlijke ontwikkeling 18 december 2024
Als je jouw laagjes gaat afpellen, voel je steeds meer wat jij belangrijk vindt. Diep van binnen zit dat interne weten. Het meisje van vroeger die nog blanco was zonder overtuigingen in haar hoofd en verwachtingen waar ze aan moest voldoen. Zonder allerlei ongeschreven regels over wie je moest zijn, want je was gewoon jezelf. Dat stukje is er nog steeds. Alleen zijn er allerlei gebeurtenissen geweest en heb je ervaringen opgedaan die jou gemaakt hebben tot wie je nu bent. Veel daarvan is goed, die hebben jou geholpen en veel opgeleverd. Maar niet allemaal. Nu zit je in een fase dat je eraan toe bent om de balans van je leven op te maken, zodat je minder bezig bent om steeds aardig te zijn voor iedereen of jezelf voorbij te lopen. Voel wat jij diep van binnen wilt Het is tijd om te voelen wat jij belangrijk vindt. Dat je zelf beslist hoe je omgaat met waar je op dit moment tegenaan loopt. Soms raak je dat even kwijt in de loop van je volle leven. Dat is helemaal niet gek, omdat je hier niet elke dag bewust mee bezig bent. Als je niet volgens jouw eigen waarden leeft, verloochen je jouw eigenwaarde. Wie je bent. Al ben je gevormd door alles wat je hebt meegekregen. Jij bepaalt of dat ook een plek krijgt in jouw leven. Of misschien heeft het wel een plek gekregen, maar dient het je nu niet meer. Zachter en bewuster naar jezelf kijken Zoals bijvoorbeeld de waarde verantwoordelijkheid. Is dat een van jouw waarden? En zo ja, kan je voelen of deze waarde zich voor jouw gevoel alleen naar buiten richt, naar je omgeving? Of ook naar jezelf en vind je het terug in het dagelijks leven? Als je diep van binnen voelt wat je wilt, wat je belangrijk vindt, dan is het ook makkelijker om je uit te spreken. Als je een belangrijke waarde niet alleen projecteert op je omgeving, maar ook integreert in je eigen leven dan geeft dat een positieve vibe. Ook aan de manier waarop je naar jezelf kijkt: zachter en bewuster. Met zelfcompassie. Ontmasker jezelf Hoe je bent geconditioneerd en gevormd kan op een gegeven moment gaan wringen. Je bent wie je bent door al die laagjes die zijn ontstaan: je gedachten, je emoties, je gedrag, je keuzes, de stappen die je wel of niet neemt. En dat kan prima zijn. Totdat je merkt dat het niet meer bij je past of dat het je uitput, je wordt er verdrietig of gestrest van. Dan is het tijd om je eigen richting te bepalen. Van buiten naar binnen wordt dat lastig. Van binnen naar buiten is dat eenvoudiger. "Je hoeft niet de beste versie van jezelf te worden. Dat ben je diep van binnen al. Pel het schilletje eraf en laat jezelf zien. Wie je bent in je zijn, niet wie je bent geworden." (uit InspiratieDoeBoek 1). Haal het muurtje weg Durf je te vertrouwen op wat in jou zit? Om de richting van je leven te bepalen van binnenuit? Het helpt om te begrijpen waarom je een masker hebt opgezet of waarom je dat muurtje hebt gebouwd. Dat doe je om pijn, afwijzing of lastige situaties te voorkomen. Je reageert vaak vanuit onzekerheid of omdat je je zorgen maakt. Uit de gedachte wat anderen van je vinden of omdat je stress ervaart. Het tegenovergestelde daarvan kan jou juist helpen om je richting te vinden, om meer positiviteit en geluk te voelen. TO DO: Schrijf eens op wat ervoor heeft gezorgd dat jij, misschien uit bescherming, een masker hebt opgezegd of een muurtje om je heen hebt gebouwd. Maak hier één woord of zin van en schrijf daar het tegenovergestelde bij op. Hoe duidelijker het verschil, hoe groter de positieve impact. Bijvoorbeeld: je zorgen maken - wensen en verlangen. Of: kritiek - waardering. Of: wat anderen van je vinden - je eigen pad vinden. Route naar binnen: geloof in jezelf Je mag de rust, ontspanning, het vertrouwen en geloof in jezelf (terug)vinden. Stap voor stap van binnenuit het goede blijven opzoeken en geloven dat het goed komt. Positieve gedachten, positieve gevoelens, positieve acties. Van moeten naar willen. Weten en voelen dat het klopt. Doen wat nodig en goed is voor jou. Juist als je te veel weggeeft, voor anderen zorgt of als er problemen en gedoe is, is het belangrijk om de route naar binnen te nemen. In jou zelf, want dat ben jij. Jouw eigen ik, jouw essentie en van daaruit ontstaan mooie dingen. Ga er zelf mee aan de slag In het InspiratieDoeBoek 2 lees je meer over het afpellen van je laagjes. Over ruimte maken voor jezelf, je lat lager leggen, je zorgen uitspreken of je grenzen aangeven. Klik op deze link en lees alles over het boek . Je bekijkt en bestelt het in de PosiYou webshop . Ik stuur het naar je toe in een brievenbus pakketje. Of kies voor deskundige begeleiding van coach Yura Als je het fijn vindt om hierbij persoonlijke hulp te krijgen, vraag dan een gratis verhelderend gesprek aan. We maken niet alleen kennis met elkaar, maar het wordt ook duidelijk waar je tegenaan loopt. Waarom dat zo is. Dat zetten we samen op een rijtje. Denk je meteen: ja dat wil ik? Meld je hier dan aan . Het gratis verhelderend gesprek is online, telefonisch of wandelend en duurt 45 minuten.
door Yura Boerma - Quote 21 november 2024
Soms loopt het leven lekker en dan opeens zit je in een moeilijke periode. Daar kan je enorm van balen. Gabriëlla kwam laatst bij mij voor een vervolggesprek en begon meteen te vertellen dat ze zo teleurgesteld was in zichzelf. De vorige keer dat we elkaar spraken ging het zo goed. Maar nu stapte ze iedere keer weer in haar valkuil om meteen klaar te staan voor haar collega's op het werk. "Weet je wat het is? Als ik iemand zie aanmodderen en ik weet hoe het moet omdat ik het al zo vaak heb gedaan, dan schiet ik meteen in de hulp stand. Neem ik het over en los ik het op. Hoe kan dat nou? Ik voelde mij juist zo sterk dat ik dat niet meer deed en dat gaf me veel energie." "Als ik nu thuis kom, dan ben ik chagrijnig en niet te genieten. Kan ik niet vrolijk zijn bij mijn gezin. Ik vind het ook erg dat ik zo'n terugslag heb, terwijl ik tijdens het vorige gesprek zo goed ging. Pfff... daar kan ik echt niet tegen." Ik zie het bij meer vrouwen gebeuren die ik coach. Ze leren zichzelf steeds beter kennen en weten waarom hun schuldgevoel wordt getriggerd. Of waarom ze altijd aan het zorgen zijn voor anderen en zichzelf vergeten. Ze gaan beter voor zichzelf zorgen, zonder anderen opzij te zetten en voelen meer ruimte om te doen wat bij hen past. En als ze dan even een terugslag hebben, zijn ze streng voor zichzelf. Dat mag dan niet, ze moeten het goed blijven doen. Maar echt, dat hoort erbij. Dat je eerder een kort lontje hebt of het moeilijk vindt om voor jezelf op te komen. Dat mag, lieve vrouw. We zijn geen robot die je anders kan programmeren, waardoor je alles 100% doet zoals je zou willen. Zodat alles perfect gaat en jij alleen maar vrolijk en positief ben. Voel compassie voor jezelf en gun jezelf hierin tijd en ruimte.
door Yura Boerma - Boekentip 1 november 2024
Ik kan het gewoon niet. Opschrijven wat er als eerste in mij opkomt bij de drie mensen die voor mij zitten. Wat voor werk doen ze? Is die ene vrouw moeder? Wonen ze in een rijtjeshuis of in een luxe villa? Dat soort dingen. Ik kan de opdracht van de trainer gewoonweg niet doen, schrijf niks op en ze vraagt zich af waarom. Ik zie drie mensen, zonder er van alles bij te bedenken of in te vullen. Blanco, niets. Ik heb als coach een groot voordeel Opgeleid als cultureel antropoloog kijk ik onbevooroordeeld. Hoor ik van die ander wie zij is, wat ze doet en wat haar bezighoudt. Als coach is dat een groot voordeel, omdat ik zonder oordeel of zelfgevormd beeld de gesprekken inga. Pas als ik de persoon een of twee keer heb gesproken en gehoord, weet ik wie ze is en wat haar sterke en zwakke kanten zijn. Dat je de rest van je leven een weirdo bent Op het moment dat ik het boek Da’s gek. Een antropologische kijk op normaal van Danielle Braun lees, realiseer ik me dat ik als antropoloog toch wel een vreemde eend in de bijt ben. In het voorwoord schrijft Joris Luyendijk (journalist, auteur, antropoloog): “Wat ze je niet vertellen, wanneer je zoals ik antropologie gaat studeren, is dat je de rest van je leven een weirdo bent. Je leert jezelf deprogrammeren door je eigen vanzelfsprekendheden en aannames over wat normaal is fundamenteel tegen het licht te houden en ter discussie te stellen. Dit maakt je voor altijd een ander mens en isoleert je van de mensen voor wie deze vanzelfsprekendheden nog steeds precies dat zijn: dingen die vanzelf spreken. Dus wordt er gezegd: zo gaat dat hier gewoon. Of: waarom doe je zo moeilijk?” Dat gevoel kreeg ik ook toen de trainer naar mij keek en niet begreep dat ik de opdracht niet deed. Waarom doe ik zo moeilijk? Ik zie die drie mensen toch zitten? Dan komen er toch allerlei gedachten op? Haar normaal en mijn normaal waren heel verschillend. Een blik op de wereld die jou helpt te ordenen Maar ja, wat is gek en wat is normaal? Waar je opgroeit, leeft en werkt leer je afspraken, normen en waarden. Elke groep heeft eigen omgangsvormen en die bepalen wat je gek vindt en wat niet. Waar je een oordeel over hebt. Daar is niks mis mee, maar het kan heel verhelderend en bevrijdend zijn om hier eens anders naar te kijken. Op het moment dat je een oordeel hebt over iets of iemand gaat daar een gedachte aan vooraf die jouw oordeel bepaalt. Door de stad of het dorp waarin jij leeft. Jouw opvoeding of opleiding. Je relatie of vriendengroep. Het bedrijf waar je werkt of de sportclub waar je fan van bent. Door al die invloeden heb je een blik op de wereld gekregen, die jou helpt te ordenen. Zodat je weet hoe jij ergens tegenaan kijkt. Wat je ergens van vindt. Een beetje verder uitzoomen dan je gewend bent Als je durft te kijken met nieuwe ogen naar jezelf en je omgeving zie en ervaar je andere dingen. Je leert jezelf een oordeel uit te stellen, omdat je een beetje verder uitzoomt dan je gewend bent. Danielle Braun (organisatie antropoloog) noemt dat “uit je denkbubbel stappen, waardoor je minder oordeelt. En daardoor origineler en vrijer wordt, op je werk en thuis.” Zij schrijft in haar boek dat het gaat om het “trainen van je verwonderde blik en je compassiespier. Het vraagt om een beetje dissociëren. De blik van de buitenstaander, de reiziger, de antropoloog. Een onwaarschijnlijk belangrijke vaardigheid voor leiders en begeleiders van verandering in organisaties. Dat is precies wat ik je met dit boek wil laten ervaren. Dat vanzelfsprekendheden minder vanzelfsprekend zijn.” Lees het blog verder onder de foto van het boek verder en n eem dat wat gek is of normaal weer eens onder de loep.
Share by: